IDIOM
Przedrostek „idio-” stanowi pierwszy człon wyrazów złożonych oznaczający: własny, osobisty, oddzielny, swoisty, odmienny, utworzony samodzielnie, powstający wewnątrz. „Idiom, idiomat(ty)” to związek wyrazowy właściwy tylko danemu językowi, nieprzetłumaczalny dosłownie na inny język (1). W sztuce – zdaniem Ernsta Cassirera – każda z dziedzin stanowi idiom. Daje się go zrozumieć poprzez tylko jemu właściwy język. Nie sposób zatem przełożyć go na inny (2).
(1) Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z almanachem, Warszawa 2000, s. 221.; (2) Cassirer, Esej o człowieku. Wstęp do filozofii kultury, tłum. A. Staniewska, Warszawa 1998, s. 256.; J. N. Grzegorek / artykuły naukowe / definicje: szerzej zob. w: zakładka ZASOBY / PUBLIKACJE
IDIOM TANECZNY OSOBY NEPEŁNOSPRAWNEJ
Idiom taneczny osoby niepełnosprawnej to indywidualny, podmiotowy, osobowy, swoisty, a zatem niepowtarzalny ruch i rytm tancerki / tancerza z niepełnosprawnością stanowiący równocześnie istotny zasób wiedzy pedagogicznej, w triadzie: wychowanie, edukacja, kształcenie (ujęty w perspektywie dążenia do możliwej zmiany, w tym poszerzania jego zasobów i potencjałów) o indywidualnych możliwościach kinestetycznych tancerki / tancerza z niepełnosprawnością wraz z wyłonionymi potencjałami tanecznymi, w tym możliwości percepcji kinestetycznej, ściślej „świadomości ciała” odkryty / odkrywany samodzielnie i/lub z udziałem wsparcia specjalisty (idiochoreografa, trenera, choreografa, terapeutę, pedagoga tańca) w oparciu o rozpoznanie zakresów ruchu i zdolności jego kinestetycznego różnicowania (komponenty przestrzenne i jakościowe), możliwości siły i ekspresji jakimi dysponuje (komponenty siłowe) rytmu / prędkości (komponenty czasowe).
J.N. Grzegorek / artykuły naukowe / definicje: szerzej zob. w: zakładka ZASOBY / PUBLIKACJE
